Πόσο ακριβό είναι να είσαι φτωχός

Charles M. Blow  

 

Το Βήμα, The New York Times

Νωρίτερα αυτόν τον μήνα, το Pew Research Center δημοσίευσε μία έρευνα η οποία αποκάλυπτε ότι οι περισσότεροι πλούσιοι Αμερικανοί πίστευαν ότι «για τους φτωχούς σήμερα η κατάσταση είναι εύκολη αφού μπορούν να έχουν κυβερνητικά επιδόματα χωρίς να προσφέρουν τίποτε ως αντάλλαγμα». Πρόκειται για μία εξοργιστικά βλακώδη άποψη για το τί σημαίνει να είσαι φτωχός σε αυτή τη χώρα - την καθηλωτική μόνιμη παρουσία της ανησυχίας και του φόβου, της κούρασης και της κόπωσης. Αυτή είναι η άποψη μόνο όσων δεν γνωρίζουν - ή έχουν ξεχάσει - τί σημαίνει πραγματικά η φτώχεια.

Η «ευκολία» δεν είναι μία λέξη που τη λένε εύκολα οι φτωχοί. Η «ευκολία» είναι μία λέξη για τις απληροφόρητες εξηγήσεις που δίνουν οι επίμονα ανάλγητοι και οι υπεροπτικά τυφλοί. Επιτρέψτε μου να παραθέσω, όπως είπε ο Τζέιμς Μπόλντουιν, ορισμένα παραδείγματα για το «πόσο υπερβολικά ακριβό είναι να είσαι φτωχός». Πρώτον, πολλοί φτωχοί εργάζονται αλλά δεν κερδίζουν αρκετά ώστε να βγουν από τη φτώχεια - περίπου 11 εκατομμύρια Αμερικανοί εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία. Έτσι, όπως επεσήμανε η έρευνα του Pew, «περισσότεροι από τους μισούς της λιγότερο ασφαλούς ομάδας λαμβάνουν τουλάχιστον έναν τύπο κρατικού επιδόματος».

Παρ' όλα αυτά, ό,τι και αν κερδίζουν οι φτωχοί είναι πιο πιθανό να φορολογείται περισσότερο από τα κέρδη των πλουσιότερων πολιτών, σύμφωνα με μία ανάλυση του Ινστιτούτου Φορολογίας και Οικονομικής Πολιτικής. Όπως το έθεσαν οι New York Times την περασμένη εβδομάδα: «Σύμφωνα με αυτή την έρευνα, το φτωχότερο ένα πέμπτο των Αμερικανών το 2015 θα καταβάλει κατά μέσο το 10,9% του εισοδήματός του σε κρατικούς και τοπικούς φόρους, το μεσαίο ένα πέμπτο θα καταβάλει το 9,4% του εισοδήματός του και το ανώτερο 1% θα καταβάλει κατά μέσο όρο το 5,4%».

Επιπροσθέτως, πολλοί χαμηλού εισοδήματος άνθρωποι δεν εξυπηρετούνται από κάποιο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα και επομένως καταστρέφονται από τις υπερβολικές χρεώσεις για τις συναλλαγές τους. Ακόμη όμως και όταν μπορούν να συνδεθούν με μία τράπεζα, αυτές οι τράπεζες τους υποχρεώνουν να καταβάλλουν εξωφρενικά επιτόκια για τα δάνεια και τους επιβάλλουν υψηλές χρεώσεις για βασικές τραπεζικές συναλλαγές. Και επιπλέον οι φτωχοί δεν μπορούν να πάρουν εύκολα πίστωση. Ένας τρόπος για να ανέβει κανείς στην κλίμακα και να βγει από τη φτώχεια είναι μέσω της ανώτατης εκπαίδευσης, αλλά αυτή δεν έρχεται χωρίς δυσανάλογο κόστος.

Όπως σημείωσε το Ινστιτούτο για την Κολεγιακή Πρόσβαση και Επιτυχία τον Μάρτιο: «Οι απόφοιτοι που έλαβαν κρατικές υποτροφίες, οι περισσότεροι εκ των οποίων ζούσαν σε οικογένειες με εισόδημα κάτω των 40.000 δολαρίων ήταν πιο πιθανό να δανειστούν και να δανειστούν περισσότερα». Και συχνά, η εργασία ή το σχολείο, απαιτούν μεταφορικό μέσο, που μπορεί να είναι επίσης εξοργιστικά ακριβό. Εκτιμάται ότι τα νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος πληρώνουν το 42% των ετήσιων εισοδημάτων τους για μεταφορές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ζουν σε αγροτικές περιοχές, σε σχέση με τα νοικοκυριά μεσαίου εισοδήματος που ξοδεύουν λιγότερο από το 22% τους εισοδήματός τους για τις μεταφορές. Η λίστα θα μπορούσε να συνεχίσει σε αρκετά άρθρα ακόμη, αλλά πιάνουμε το νόημα: το να είσαι φτωχός μόνο εύκολο δεν είναι.